Hendrik

30 jaar had hij troep verzameld, neergegooid en geen kans gezien dit op te ruimen…… Zijn huis was een vuilnisbelt. Hij kwam in beeld toen zijn huisarts hem thuis bezocht, omdat hij opeens niet meer kon lopen. De huisarts schrok, overlegde met heer en het Geriatrisch Expertise Team werd erbij betrokken.

Hij werd mijn nieuwe cliënt, een intelligente man zonder geheugenproblemen, maar met een rugzak vol ellende en geen familie of vrienden.

Ik belde hem, hij zei dat zijn leven chaos was, en het nu niet het moment was om langs te komen, ik mocht hem wel bellen.

En we belden…. Het ging over ditjes en datjes, ik luisterde, bewoog mee, kwam met voorstellen en hoorde elke keer weer dat hulp niet nodig was.

Na een tijdje regelde hij, onder lichte druk van mij, zélf een opruimdienst via de gemeente waar hij een groot bedrag voor moest betalen. Het huis raakte leeg, maar niet schoon. Het geld was op en hij moest eerst sparen voordat het huis een schoonmaakbeurt kon krijgen.

Wij bleven bellen, het ging echt goed zei hij steeds, waarop ik zei dat ik dat niet geloofde, maar dat ik hem volgde in zijn wensen. Zorgmijders noemen we dit; mensen die, vaak psychische, gezondheidsproblemen hebben en zorg nodig hebben, maar nadrukkelijk geen hulp of zorg vragen of accepteren en zorginstellingen mijden.

De tijd verstreek, het huis zou mogelijk wel weer een verzamelplaats van spullen en afval worden en heer bleef zeggen dat hij geen hulpverleners toe kon laten in zijn huis. Ook een speciaal (er-op-af)team liet hij buiten staan.

Twee weken geleden liet hij opnieuw de huisarts toe om naar zijn ontstoken been te kijken, hij had een infectie en er was hulp nodig. Ik belde met hem en onderhandelde, we spraken over thuiszorg, crisiszorg, een korte opname om op te knappen…..heer moest er niets van weten.

Donderdag zou ik hem weer gebeld hebben. Een emailbericht van de huisarts veranderde alles; heer was die morgen in het ziekenhuis overleden en niemand wist hoe hij daar terecht was gekomen. Ik was ontdaan van het nieuws, van het eenzame overlijden en het verwachte gevolg van zijn steeds aanhoudende weigergedrag.

Ik wilde de huisarts bellen en ontdekte een niet beluisterd voicemailbericht van die ochtend van mijn cliënt. Hij heeft mij vlak voor zijn overlijden gebeld en mij willen vertellen dat hij de dag ervoor thuis was gevallen, door de politie uit huis was gehaald en met de ambulance naar het ziekenhuis was gebracht. Hij wilde contact; “Het gaat echt niet goed hoor!”. Kort erna kreeg hij een hartstilstand.

Er was geen publiekelijke begrafenis en niemand in zijn omgeving zal horen hoe het hem is vergaan….

Maar ik ga Hendrik nooit vergeten…..

 

Cathalijne Ploeg, geriatrisch verpleegkundige bij Groenhuysen, schrijft over haar ervaringen.